Το σύμφωνο συμβίωσης ως εναλλακτικός θεσμός του οικογενειακού δικαίου
Πέμ, 04/02/2016 - 11:28
Το σύμφωνο συμβίωσης αποτελεί έναν εναλλακτικό θεσμό οικογενειακού δικαίου, δίχως βέβαια να ταυτίζεται και να παρουσιάζει το ίδιο ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθρο με τον θεσμό του γάμου, ο οποίος βέβαια έχει διαφορετική βαρύτητα αναφορικά με την θέση του έγγαμου προσώπου στην ελληνική κοινωνία.
Ο νόμος 3719/2008, εισήγαγε για πρώτη φορά στον Αστικό μας Κώδικα το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, ενώ ο νόμος 4356/2015 που ψηφίστηκε πρόσφατα, σε ό,τι αφορά το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, καλύπτει κάποια κενά του προηγούμενου νόμου, τον βελτιώνει και τον αναβαθμίζει.
Η μεγαλύτερη αλλαγή που επήλθε με το Ν. 4356/2015, η οποία προκάλεσε «θύελλα» διαμαρτυριών ιδίως από την Εκκλησία άλλα και από άλλους φορείς της ελληνικής κοινωνίας, είναι η επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, όπως προβλέπεται στο άρθρο 1 αυτού.
Μετά τις συνεχείς καταδίκες της Ελλάδας από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) για μη συμμόρφωση προς τα Ευρωπαϊκά νομοθετικά δεδομένα, ήταν πλέον μονόδρομος η επέκταση του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια.
Το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης είναι μία συμφωνία που καταρτίζεται μεταξύ δύο ομόφυλων ή ετερόφυλων συντρόφων ενώπιον Συμβολαιογράφου, δυνάμει του οποίου επισημοποιείται η συμβίωση και οι σύμβιοι αποκτούν εξ’ αυτού δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Το Σύμφωνο αυτό, αποκτά νομική ισχύ από τη στιγμή που αντίγραφό του θα κατατεθεί στον ληξίαρχο του τόπου κατοικίας των δύο συντρόφων και θα καταχωρηθεί στο ειδικό βιβλίο του αρμόδιου Ληξιαρχείου. Μετά την ενεργοποίηση του Συμφώνου, οι δύο σύντροφοι είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν τα οφέλη που τους προσφέρονται από αυτό.
Για τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης απαιτείται πλήρης δικαιοπρακτική ικανότητα των μερών, ενώ δεν επιτρέπεται η ως άνω σύναψή του αν υπάρχει γάμος ή σύμφωνο συμβίωσης των ενδιαφερόμενων προσώπων ή του ενός από αυτά τα πρόσωπα.
Ο νέος νόμος έχει ως βασικούς πυλώνες του την εμπέδωση της αρχής της ισότητας στις διαπροσωπικές σχέσεις των μερών αλλά και την προώθηση της ιδωτικής αυτονομίας δηλαδή του σεβασμού της ιδιωτικής βούλησης των μερών. Τα μέρη μπορούν να ρυθμίσουν τις περιουσιακές τους σχέσεις, σύμφωνα με τις αρχές της ισότητας και της αλληλεγγύης, διατηρώντας σε μεγαλύτερο βαθμό την περιουσιακή τους αυτοτέλεια, εφόσον το επιθυμούν.
Επίσης, ο νόμος ρυθμίζει επαρκώς ζητήματα κληρονομικού και οικογενειακού δικαίου όπως η διατροφή, το επώνυμο των τέκνων, το τεκμήριο της πατρότητας κ.λ.π με αντίστοιχη τροποποίηση των διατάξεων του Αστικού Κώδικα, εισάγοντας σε αυτόν το νέο αυτό θεσμό οικογενειακού δικαίου.
Εν κατακλείδι, επείδη πολλοί σπεύδουν να δηλώσουν ότι το σύμφωνο συμβίωσης αποτελεί μία μορφή «χαλαρού γάμου», ο γράφων τονίζει ότι πρόκειται για δύο διακριτούς θεσμούς του οικογενειακού δικαίου με διαφορετικό ιστορικό, κοινωνικό και πολιτισμικό υπόβαθρο και με ουσιαστικές διαφορές όπως ο τρόπος σύναψης, ο βαθμός δυσκολίας της λύσης, η χρήση των επωνύμων, τα γονεϊκά δικαιώματα και οι φορολογικές διατάξεις.
-Πηγή: http://avlonitislaw.gr
